Ο συγγραφέας του παρόντος άρθρου είναι αναγνώστης της σελίδας.
Όλοι γνωρίζουν για την παρουσία των Βρετανών στην Κύπρο, πόσοι όμως γνωρίζουν για το διαχρονικό τους παιχνίδι;
Το 1914 στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Αγγλία επικαλούμενη την αντίπαλη τοποθέτηση της Υψηλής Πύλης έναντι της Αντάντ κατάργησε την Συνθήκη του 1878 και προσάρτησε την Κύπρο στην επικράτεια της. Υποχρέωσε τους Κύπριους να πολεμήσουν στο πλευρό της, υποσχόμενη αυτονομία μετά την νίκη, υπόσχεση που δεν τήρησε. Το 1931 ο ταλαιπωρημένος Κυπριακός λαός εξεγέρθηκε, διεκδικώντας εθνική λύτρωση.
Οι Άγγλοι, ως στυγνοί αποικιοκράτες εγκαθίδρυσαν καθεστώς τρομοκρατίας. Το παραμύθι συνεχίστηκε με την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν πάλι η Βρετανία υποχρέωσε τους Κυπρίους να πολεμήσουν μαζί της, μη τηρώντας εκ νέου τις υποσχέσεις που τους είχε δώσει.
Το 1950 το 97,5% του συνόλου των Ελληνοκύπριων, με ψηφοφορία ζήτησε την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Η Βρετανία, όπως ήταν αναμενόμενο αδιαφόρησε και αγνόησε πλήρως το ψήφισμα του Ο.Η.Ε (Δεκέμβριος 1952), που ζητούσε να «προαγάγουν το δικαίωμα των λαών για αυτοδιάθεση και να διευκολύνουν την άσκηση του δικαιώματος τούτου στα εδάφη που είχαν υπό την διοίκηση τους με τη διενέργεια δημοψηφίσματος». Αργότερα, το 1982 η «συμμαχική» χώρα άρχισε να προωθεί την λύση της διχοτόμησης, στηρίζοντας απροκάλυπτα τον κατακτητή.
Το εύλογο λοιπόν ερώτημα είναι, τί πήραμε και τί δώσαμε; Δύο και παραπάνω φορές, οι Ελληνοκύπριοι πολέμησαν στο πλευρό των Βρετανών, για να λάβουν το πολυπόθητο δώρο της ελευθερίας. Ως αντάλλαγμα, έλαβαν έναν αιώνα δικτατορίας, εκμετάλλευσης και απροκάλυπτης προδοσίας, ώστε να καταλήξουν σε μία «ανεξαρτησία», με την αποικιακή τους όμως παρουσία στην περιοχή της Δεκέλειας και του ακρωτηρίου αλλά και την παράνομη κατοχή του 37% του νησιού από τους τούρκους.
